Een aangrijpend persoonlijk verhaal over de schokkende ontdekking van een dochters wiens vader zijn vrouw seksueel heeft misbruikt. Caroline Darian vertelt het waargebeurde verhaal van haar moeder, Gisèle Pelicot, die slachtoffer werd van een van de bekendste zedenzaken in Frankrijk. Op 2 november 2020 komt Caroline te weten dat haar vader, Dominique Pelicot, is gearresteerd. Zijn computer onthult dat hij sinds 2013 zijn vrouw heeft gedrogeerd en haar heeft laten misbruiken door meer dan tachtig mannen. Caroline beschrijft de schokkende ontdekking en de moed van haar moeder, die ondanks de omstandigheden haar levensvreugde behoudt met de steun van haar kinderen. Gisèle wordt een symbool in de strijd tegen seksueel geweld en kiest voor een openbaar proces, waarbij Caroline getuigt. Dit proces helpt de schaamte van de slachtoffers te verlichten en richt de aandacht op de daders. Indringend en fragmentarisch geschreven.

Ze leidde een doodgewoon, bevoorrecht leven, met een zoontje, een aardige man en een baan als communicatiemanager bij een groot bedrijf. Aan dit rimpelloze geluk kwam een einde op 2 november 2020.

Op die datum werd de vader van Caroline Darian opgepakt door de politie, en bleek dat hij Darians moeder op onvoorstelbare wijze had misbruikt: hij heeft haar zeker tweehonderd keer gedrogeerd en laten verkrachten door ten minste 72 mannen. Van dit alles maakte hij foto's en films.

Darians vader is Dominique Pelicot, haar moeder Gisèle Pelicot. In de laatste maanden van 2024, tijdens de geruchtmakendste misbruikzaak van deze eeuw, groeide Gisèle uit tot icoon van het verzet tegen seksueel geweld. Op haar verzoek waren alle rechtszaken openbaar, omdat zij de daders wilde confronteren met 'de collectieve blik', zoals Darian het noemt.

Over haar moeder schrijft Darian (een pseudoniem) steeds respectvol in haar memoir Ik zal hem nooit meer papa noemen, dat grofweg het eerste jaar na de arrestatie van Dominique beslaat. Ze vergelijkt Gisèle met een middeleeuwse koningin: 'hals recht, kin hoog. De ware heldin, bovenop de ruïnes, is zij.'

Toch blijkt algauw dat de perverse misdaden van haar vader ook de verhouding tussen moeder en dochter flink hebben verstoord.

Voor Darian is het duidelijk dat ook zijzelf door haar vader is gedrogeerd en verkracht. Ze heeft onlangs aangifte gedaan tegen hem. Voor die verkrachting zijn geen bewijzen, maar wel verontrustende aanwijzingen. Tussen de meer dan twintigduizend foto's en video's troffen rechercheurs ook twee foto's van Darian aan, in een onnatuurlijke pose, in onbekend ondergoed, met alle lichten aan − terwijl Darian een lichte slaper is. Foto's waarvan zij zich niks herinnert.

Ook bleek Dominique in het geheim naaktfoto's van zijn dochter te hebben gemaakt, en die met anderen te hebben gedeeld op internet, met schunnig commentaar. Dominique heeft tot nog toe ontkend dat hij zich aan zijn dochter vergrepen heeft.

Gisèle geeft haar inmiddels ex-man het voordeel van de twijfel, en dat is voor Darian erg pijnlijk. Darian wil het beeld van haar moeder in dit boek duidelijk niet aantasten, maar intussen wel aandacht vragen voor haar eigen beschadiging en slachtofferschap. Daarbij mist ze de steun van haar moeder, die ernstig getraumatiseerd is, waarvoor Darian ook oog heeft.

Hoe dit dagboekachtige verslag te lezen? Het is enerzijds omzichtig waar het de precaire familieverhoudingen betreft. En anderzijds rauw, met schokkende details. Darian schrijft over de 'absenties' van Gisèle, die af en toe zo verward was dat haar kinderen vreesden dat ze alzheimer had, of een hersentumor − maar dat bleek dus door alle chemicaliën te komen die haar man haar toediende.

En over de verbijsterende omvang en perversiteit van het misbruik, dat bijvoorbeeld ook in Darians eigen bed plaatsvond, toen zij en haar gezin met vakantie waren en haar ouders op hun huis pasten.

Aangrijpend is ook hoe Darian probeert zich te verhouden tot haar verleden, met een vader 'van wie ik zo vreselijk veel hield vóórdat zijn monstruositeit aan het licht kwam'.

Tot een analyse of een synthese van haar onverwerkte emoties en ervaringen is Darian, begrijpelijkerwijs, nog niet gekomen. Wel voorzag ze Ik zal hem nooit meer papa noemen, dat in Frankrijk al in 2022 verscheen, van een recent voorwoord over chemische onderwerping. Zo moeten we haar boek in elk geval lezen: als een waarschuwing tegen deze gluiperige verkrachting na drogering. De daders slaan meestal toe in huiselijke kring.